OZ 6

Vorige week was er een moment dat ik terug gereflecteerde op de afgelopen 6 jaar van mijn leven. Waar ik toen was en waar ik nu ben. En ik zeg het niet snel maar man wat ben ik lekker bezig geweest. Alle shit waar ik me in die zes jaar doorheen heb geworsteld. En bergen die ik heb overwonnen.

En vorige week de kers op de taart. Voor het eerst van mijn leven ontslagen. Als je dit ontslagen kan noemen. Voor een deel lag het aan mij maar voor een groot deel ook weer niet.
When life gives you lemons squeeze them and make an awesome lemonade of zoals Renee zegt get some tequila en vier het leven. Ik had mijn laatste blog al wel geschreven maar nog niet gepost en door de gebeurtenissen van vandaag is de hele blog niet relevant meer. Ik zou voor 3 maanden au pair worden in Medowie, 2,5 uur ten zuiden van Sydney. Bij een gezien met twee kids van 2,5 en 3,5 en een derde op komst. De moeder op bed rust. Om alles kort samen te vatten, ik had weinig handvaten beetje in het diepe gegooid en ben iets te streng en direct geweest bij de jongste, maar die begon opzicht al iets meer bij te trekken, verder was er geen klik tussen mij en het gezin, ik kreeg niet echt de steun van de ouders, zaten continu op mijn lip en ik deed alles fout hoe ongelooflijk ik ook mijn best deed, ik moest weten hoe je een kind zindelijk maakt, zijn beste vriend worden maar hem ondertussen ook corrigeren, in 2 dagen, terwijl ze de hele tijd krijsend wegrenden en schreeuwden en heel hard gingen huilen en naar hun moeder gingen. En dan dus niet streng zijn en hun beste vriend worden. Volgens de vader hebben sommigen het en anderen niet, met kinderen omgaan denk ik dan dat hij bedoelde. En het werkte dus niet dus werd ik vriendelijk verzorgt om weer te vertrekken. De mensen die mij met kinderen kennen mogen hier dan weer hun oordeel over hebben. Ik was daar dood ongelukkig en raakte mezelf helemaal kwijt dus het is maar goed dat ik daar weg ben. Meer woorden maak ik er niet aan vuil. Afgesloten en door!

Maar wat nu dan? Tja. Mijn ozzie sydney familie was in Melbourne voor een bruiloft. En alles in mij riep ga terug naar Byron! Dus momenteel reis ik weer af naar Byron Bay.

Dit schreef ik in de trein van Medowie naar Byron. Ondertussen ben ik alweer een week in Byron.
De afgelopen week was er een van totaal niet weten wat ik moet, dingen veel te zwaar maken en teveel bezig zijn met over een half jaar in plaats van nu. Op moeders advies laat ik alles even los en ga genieten. Dus dat heb ik gedaan. Iedereen hier is op zoek naar werk en komt in die sleur terecht. Werk zoeken en niks vinden is behoorlijk deprimerend. Ik ben van de zon, zee en het strand gaan genieten. Een ochtend wandeling naar de vuurtoren, kampvuur op het strand, spelletjes spelen en natuurlijk de zee in duiken met mijn surfboard.

Als ik een interessante vacature zie reageer ik en zie ik wel waar me dat brengt. Ik geniet van Byron, het Hostel en de mensen hier. Het opstaan en met mijn surfboard naar het strand lopen voor een sessie of aan het einde van de dag nog even ploeteren van de golven en daarna genieten van de ondergaande zon is een leven waar ik altijd van gedroomd heb. Byron maakt die droom nu waar, maar ik weet ook dat er nog een lijst is van zoveel meer andere mooie plekken hier. Ook al wil ik dit thuis eigenlijk niet verlaten weet ik ook dat ik nieuwe avontuur weer een kans moet geven. Zoals mijn moeder zei je bent nu op de Dam van het surf/strand leven. En ik geloof dat ze daar gelijk in heeft. Het is nu tijd om op zoek te gaan naar de 9 straatjes, ten kate markt, de Nieuwe Meer, de Pijp en alles wat dit land zo mooi maakt!

Nieuwe foto’s kun je hier (http://www.lotteheerkens.com/?page_id=361) vinden! Ik heb al meerdere Vlogs gemaakt die klaar staan om online te zetten, helaas is snel en goed internet hier erg kostbaar en zeldzaam.

Liefs!