Oz 11 Rainbow Beach
Blijf op de hoogte en volg Lotte
19 Februari 2017 | Australië, Rainbow Beach
Wauw al 1,5 maand geen nieuwe blog geschreven.
Het is niet dat ik niks nieuws heb meegemaakt. Maar om de een of andere reden gaat het op een bepaald moment gek voelen om alles op te schrijven en te delen. Zeker als het leven hier een beetje op het leven thuis gaat lijken. Je gaat naar werk, komt thuis, kookt, eet, hangt een beetje en gaat dan slapen, op zaterdagen speel je cricket en ga je naar de kroeg. Alleen is het hoogzomer en kun je in je werkpauze of na werk even de heldergroen blauwe zee in duiken. En thuis deel ik mijn dagelijkse leven toch ook niet met jullie. Verschil is natuurlijk dat ik jullie dan om mij heen heb. En we de dingen delen tijdens een kopje thee of een biertje. Dus na een hele dag bijslapen in mijn heerlijke queenssize bed realiseerde ik me dat het toch wel hoog tijd werd om iedereen in het koude kikkerlandje op de hoogte te stellen van mijn avonturen in 2017. Eigenlijk is er toch een hoop gebeurd al in het nieuwe jaar.
Goed het einde van 2016 was fantastisch! Ik was op een eiland in de haven van Sydney en zag vanaf daar een fenomenaal vuurwerk. Via Lauren werkte ik als vrijwilliger, ik hoefde alleen maar kaartjes te scannen voordat de mensen de pont op gingen, en hoefde ik niet zoals vele andere toeristen uren in een park te wachten. Geen wilde feesten maar Wauw! wat een vuurwerk. Grootste verschil met Nederland was natuurlijk dat dit de enige plek was waar er vuurwerk werd afgestoken dus geen chaos van pijlen maar een zwarte lucht en dan nouja de foto’s vertellen genoeg!
De eerste dagen van 2017 heb ik in Sydney doorgebracht. Het begon met een nieuwjaarsduik op Bondi Beach met nog zo’n 100 andere gekke kaaskoppen met oranje unox mutsen op. Verder tijd met mijn Ozzie familie doorgebracht. Fijn om iedereen weer even te zien.
Na die week was het weer tijd om verder te gaan. Mijn geld begon op te raken en het werd hoogtijd om een betaald baantje te vinden. Ik belde met het hostel in Rainbow Beach waarvandaan ook de tours naar Fraser Island vertrekken en daar zochten ze inderdaad nog mensen. Mijn treinpas was nog een paar dagen geldig en ik besloot om een tussenstop in Coff’s Harbour te maken. Een stadje tussen Sydney en Byron Bay in. Helaas regende het de eerste dagen en had ik een nieuwjaarsheimweedipje dus rolde ik me op in mijn bed en keek films. De zon ging weer schijnen en de knop moest om! Dus ben ik op een fiets gesprongen en naar het haventje gefietst waar een prachtig eilandje lag met een fenomenaal uitzicht. Glimlach op mijn gezicht en vol nieuwe energie klaar voor het avontuur. Goff’s Harbour heeft een grote pier van zo’n 6/7 meter hoog en als je daar dan bent hoor je daar ook vanaf te springen. Als je op de pier zelf staat denk je het is hoog maar het valt wel mee, tot je op een van de palen staat en naar beneden kijkt. Wow wat was dat spannend maar ik heb het gedaan! De foto’s en vlog zijn het bewijs! De tweede keer was om de een of andere reden enger dat de eerste.
Toen ik op de pier stond te drogen kwam er een jongen naar mij toe die over mijn gopro begon te praten (best een goede openingszin). We stonden te kletsen, hij kwam van het binnenland, ging hier naar school en werkte in de weekenden voor de stand up peddle board huur. Hij was overduidelijk aan het flirten, en hij was er goed in! En dan denk je wat is de catch? Helaas die is er, hij was pas zestien jaar. Is er eindelijk een leuke lieve (Australische) jongen geïnteresseerd is het een broekie van zestien. Hij vroeg of ik ook nog naar school ging dus ik zei ooo nee das al heel lang geleden. Zijn gezicht ging van stralende oogjes naar een vragende blik, hoe oud ik was? Ik ben al zesentwintig. De verbazing maakte plaats voor teleurstelling. Hij had me veel jonger geschat! Tien jaar geleden had ik daar moeite mee maar ondertussen is dat een compliment. En met een tevreden gevoel en nog een vleug adrenaline stapte ik weer op de fiets.
De reis van Coffs naar Rainbow Beach was behoorlijk pittig. Ik vertrok op zaterdag om 23.30 met de trein en kwam op zondag om 19.30 aan. Met een tussenstop in Brisbane waar ik overstappen van trein naar bus en van 5.30 tot 14.00 op het station moest wachten. Geen bagage opslag dus niet Brisbane in voor een wandeling of een duik in het water. Mijn eerste keer op de grond slapen op mijn tassen op een station was een feit! Ik voelde me voor het eerst echt even een backpacker. Gek wellicht maar Australie is een luxe backpack land.
Aangekomen in Rainbow zag ik wat bekende gezichten en kreeg ik te horen dat ik de volgende dag al om 5.30 met mijn training begon. De trainingsdagen waren zwaar, vroeg beginnen en laat eindigen. Keukens, kamers en gemeenschappelijke ruimten schoonmaken, bedden opmaken, in de ochtend pannenkoeken bakken op een bbq plaat (van die kleine dikke Amerikaanse), diner serveren, post halen, mensen van de bus halen en dan was er ook nog de wasserette. Op dagen dat we vol zaten betekende dat om 5.30 beginnen met zo’n 40/50 slaapzakken wassen en daarna zo’n 500 lakens en 250 kussenslopen. De wasserette staat in de volle zon er kunnen twee deuren en een raam open, er is 1 grote ventilator maar die verplaats op een bepaald moment alleen maar hete lucht. De zon brand op het dak en het hok warmt op als een oven en de zes drogers die op volle toeren non stop draaien gooien er nog een paar graden bij. Als je dan om 13.00 eindelijk de laatste lakens hebt gevouwen en hebt schoongemaakt stap je zout van het zweet en een paar kilo lichter het washok uit. Ik had het geluk dat ik tijdens een hitte golf drie ochtend achter elkaar in deze persoonlijke sauna mocht doorbrengen. Daarna was ik ziek en had ik geen stem meer over.
Gemiddeld werkte ik in het hostel zo’n 40/45 uur per week. Daarvoor kreeg ik gratis accommodatie, pannenkoeken, avondeten, gebruik van wasmachines, soft drinks van de bar en 300 dollar per week. We hadden twee vrijwilligers kamers met zo’n 8 man per kamer. Ik was een geluksvogel omdat ik een beneden bed kreeg toen ik in de kamer aan kwam waardoor ik met lakens rondom het bed mijn eigen tentje kon creëren, oftewel mijn kasteel zoals mijn kamergenoten het noemde. Als je met acht man in een kamer leeft is de badkamer negen van de tien keer bezet en is er altijd wel iemand die om vijf uur. In ons geval was ik altijd die persoon. Gelukkig ben ik een mega ochtend mens en stond ik elke ochtend met een glimlach om vijf uur naar mijn bed klaar voor een nieuwe dag. ‘uchum’ niet dus. Meestal sleepte ik mezelf om 5.25 mijn bed uit deed mijn werk en werd pas echt wakker rond negen uur. Ik begon bijna met koffie drinken maar er was alleen van die vieze oploskoffie met poedermelk en dat was het me ook niet waard.
Mijn collega’s waren fantastisch maar ik kreeg langzaam genoeg van het werk in het hostel voor een honger loontje. Ik was ook naar Rainbow gekomen om te gaan schrijven en daar had ik geen energie, inspiratie of een rustige plek voor. Het was dus tijd voor verandering en om het roer om te gooien. Een Nederlandse collega (Thirza) die ook in een cafe werkte wou net als ik het hostel uit en een eigen plekje vinden. Via Gumtree reageerde ik op een advertentie van een paar maanden geleden en geluksvogels als we waren was de kamer nog vrij! We dienden ons ontslag in bij het hostel wat het meest rare gesprek ooit met een manager was. We gaven aan dat we ons ontslag wilden indienen en ik probeerde de situatie uit te leggen waarop de manager reageerde ok dus jullie vertrekken morgen? Wij nee niet morgen we moeten toch een two weeks notice geven? Ok dus dit is jullie two weeks notice? Ja maar wellicht kunnen we erover praten of iets dergelijks….maar nee ik kon amper mijn zinnen afmaken en ze zei ok twee weken vanaf vandaag en liep de ruimte uit. Thirza had geen woord kunnen zeggen. En vanaf dat moment was het foute koek en waren we boemannen. Ze kwam een week later melden dat ze voor de laatste week nog maar 1 betaalde positie had en dat we wel konden werken voor accommodatie en of we de uren dan wilde delen. Dus wij maar dat heb je niet gezegd bij het gesprek we rekende op die twee weken en het geld. Maar ze had al nieuwe mensen moeten aannemen omdat wij weg gingen en we hadden contract breuk gepleegd dus stond ze in haar recht zei ze. Ik zou 3 dagen eerder weg gaan dan ik had opgeschreven. Als ze me dat had verteld in het eerste gesprek had ik die 3 dagen later als weggaan datum genomen. Maar ik nam mijn verlies want ik merkte dat ik aan een dood paard trok en genoot van de rustige dagen. Op mijn laatste werkdag verhuisden we naar onze nieuwe villa en eindelijk een normaal bed! Ik had ondertussen waarschijnlijk ook een nieuw baantje geregeld dus geen stress over geld. Ik zou voor het tour bedrijf gaan werken die de tours vanuit het hostel naar Fraser Island organiseert. Dus officieel nog onderdeel zijn van de medewerkers. Want de bar van het hostel heeft een reglement dat alleen medewerkers en hostel gasten in de bar mogen komen. Op mijn laatste werkdag kwam in de avond terug om een drankje te doen met mijn collega’s. En drie keer raden de manager die mij zooo mag stond achter de bar. Wat ik in de bar deed want ik werkte niet meer voor het hostel. Ik wou gewoon een laatste drankje doen met mijn collega’s en ik had die dag nog gewerkt. Maar nee ik had mijn borg terug en sleutel ingeleverd dus ik mocht niet meer in de bar zijn. Mijn oren klapperde en mond viel open op de bar. Iedereen zei zeg dat je voor rbac (tour bedrijf) gaat werken maar ook dat had geen zin dan moest ik eerst de hoofd manager bellen. Tot op heden ben ik niet toegestaan in de bar. Er is zelfs een speciale regel gekomen voor mij. Permanente werkers van rbac mogen de bar in maar tijdelijke (waarvan ik de enige ben) niet. Gelukkig is het niet de enige bar! Maar het is wel weer een goed verhaal.
Mijn nieuwe baan is top. Ik werk in de werkplaats en maak de auto’s schoon die terugkomen. Als het zand eruit en de zooi die backpackers achter laten. Leer rijden aan de linker kant en rijden met een trailer en dat soort dingen! Alleen maar heerlijke true bleu ozzies die direct zijn en geen rare acties uithalen zoals mijn ex-manager! De muziek mag hard en ik ben heerlijk op mijn plek!
Sinds ik in Rainbow ben speel ik cricket met het plaatselijke mannen team! Het gaat een stuk harder en sneller dan ik gewend ben maar het is heerlijk om hier te spelen, los van dat ik soms op het veld smelt op dagen dat het zo’n 35 graden is er geen zuchtje wind staat. Vorige week was er een speciale pink stumps dag in Gympie (stad een uur hiervandaan) en heb ik met de vrouwen meegespeeld. Pink stumps day is een dag waarbij de focus ligt op geld ophalen voor een kanker stichting. De plaatselijke krant kwam ook nog even langs en twee dagen later stond ik met een halve pagina grote foto en artikel in de krant!
Twee weken geleden zijn Thirza en ik gaan kajakken op de zee en hebben we dolfijnen en schildpadden gezien! Een hele nieuwe en bijzondere ervaring. Inclusief een kajak groentje met angst voor de diepe zee genaamd Thirza. Die doodsangsten had op de golven en het water uitrende toen we omsloegen na een fantastische surf op een golf en mij naar water happend in de branding achterliet met een mega kajak en een zonnebril die ergens op de bodem voor mijn voeten lag. Voor de gelukkige vinder, geniet ervan. No worries het was een goedkope Lotte kwijtraak bril.
Verder is het leven hier goed. De vila is fantastisch met een prachtig uitzicht en een eigen zwembad. De eigenaresse Gwen is een 75 jaar oude vrouw die eenzaam was en blij is met het gezelschap en haar hond Will. En super lieve mooie schaapshond.
Ik heb helaas nog niet gesurft maar dat gaat zeker nog komen. Ik blijf hier nog tot eind maart. Dan is het tijd om mijn warme kleren in Sydney op te halen en naar Nieuw Zeeland te vliegen voor een nieuw avontuur. Ruim drie weken het zuider eiland over met mijn vader en daarna nog een paar weken het noorder in mijn eentje.
Liefs vanuit hier met een straal warme zon en regenbogen vanuit Regenboog Strand.
Kus
P.S. twee nieuwe Fraser Island vlogs staan online:
https://www.youtube.com/watch?v=tC9UVKaWrLM&t=4s
Het is niet dat ik niks nieuws heb meegemaakt. Maar om de een of andere reden gaat het op een bepaald moment gek voelen om alles op te schrijven en te delen. Zeker als het leven hier een beetje op het leven thuis gaat lijken. Je gaat naar werk, komt thuis, kookt, eet, hangt een beetje en gaat dan slapen, op zaterdagen speel je cricket en ga je naar de kroeg. Alleen is het hoogzomer en kun je in je werkpauze of na werk even de heldergroen blauwe zee in duiken. En thuis deel ik mijn dagelijkse leven toch ook niet met jullie. Verschil is natuurlijk dat ik jullie dan om mij heen heb. En we de dingen delen tijdens een kopje thee of een biertje. Dus na een hele dag bijslapen in mijn heerlijke queenssize bed realiseerde ik me dat het toch wel hoog tijd werd om iedereen in het koude kikkerlandje op de hoogte te stellen van mijn avonturen in 2017. Eigenlijk is er toch een hoop gebeurd al in het nieuwe jaar.
Goed het einde van 2016 was fantastisch! Ik was op een eiland in de haven van Sydney en zag vanaf daar een fenomenaal vuurwerk. Via Lauren werkte ik als vrijwilliger, ik hoefde alleen maar kaartjes te scannen voordat de mensen de pont op gingen, en hoefde ik niet zoals vele andere toeristen uren in een park te wachten. Geen wilde feesten maar Wauw! wat een vuurwerk. Grootste verschil met Nederland was natuurlijk dat dit de enige plek was waar er vuurwerk werd afgestoken dus geen chaos van pijlen maar een zwarte lucht en dan nouja de foto’s vertellen genoeg!
De eerste dagen van 2017 heb ik in Sydney doorgebracht. Het begon met een nieuwjaarsduik op Bondi Beach met nog zo’n 100 andere gekke kaaskoppen met oranje unox mutsen op. Verder tijd met mijn Ozzie familie doorgebracht. Fijn om iedereen weer even te zien.
Na die week was het weer tijd om verder te gaan. Mijn geld begon op te raken en het werd hoogtijd om een betaald baantje te vinden. Ik belde met het hostel in Rainbow Beach waarvandaan ook de tours naar Fraser Island vertrekken en daar zochten ze inderdaad nog mensen. Mijn treinpas was nog een paar dagen geldig en ik besloot om een tussenstop in Coff’s Harbour te maken. Een stadje tussen Sydney en Byron Bay in. Helaas regende het de eerste dagen en had ik een nieuwjaarsheimweedipje dus rolde ik me op in mijn bed en keek films. De zon ging weer schijnen en de knop moest om! Dus ben ik op een fiets gesprongen en naar het haventje gefietst waar een prachtig eilandje lag met een fenomenaal uitzicht. Glimlach op mijn gezicht en vol nieuwe energie klaar voor het avontuur. Goff’s Harbour heeft een grote pier van zo’n 6/7 meter hoog en als je daar dan bent hoor je daar ook vanaf te springen. Als je op de pier zelf staat denk je het is hoog maar het valt wel mee, tot je op een van de palen staat en naar beneden kijkt. Wow wat was dat spannend maar ik heb het gedaan! De foto’s en vlog zijn het bewijs! De tweede keer was om de een of andere reden enger dat de eerste.
Toen ik op de pier stond te drogen kwam er een jongen naar mij toe die over mijn gopro begon te praten (best een goede openingszin). We stonden te kletsen, hij kwam van het binnenland, ging hier naar school en werkte in de weekenden voor de stand up peddle board huur. Hij was overduidelijk aan het flirten, en hij was er goed in! En dan denk je wat is de catch? Helaas die is er, hij was pas zestien jaar. Is er eindelijk een leuke lieve (Australische) jongen geïnteresseerd is het een broekie van zestien. Hij vroeg of ik ook nog naar school ging dus ik zei ooo nee das al heel lang geleden. Zijn gezicht ging van stralende oogjes naar een vragende blik, hoe oud ik was? Ik ben al zesentwintig. De verbazing maakte plaats voor teleurstelling. Hij had me veel jonger geschat! Tien jaar geleden had ik daar moeite mee maar ondertussen is dat een compliment. En met een tevreden gevoel en nog een vleug adrenaline stapte ik weer op de fiets.
De reis van Coffs naar Rainbow Beach was behoorlijk pittig. Ik vertrok op zaterdag om 23.30 met de trein en kwam op zondag om 19.30 aan. Met een tussenstop in Brisbane waar ik overstappen van trein naar bus en van 5.30 tot 14.00 op het station moest wachten. Geen bagage opslag dus niet Brisbane in voor een wandeling of een duik in het water. Mijn eerste keer op de grond slapen op mijn tassen op een station was een feit! Ik voelde me voor het eerst echt even een backpacker. Gek wellicht maar Australie is een luxe backpack land.
Aangekomen in Rainbow zag ik wat bekende gezichten en kreeg ik te horen dat ik de volgende dag al om 5.30 met mijn training begon. De trainingsdagen waren zwaar, vroeg beginnen en laat eindigen. Keukens, kamers en gemeenschappelijke ruimten schoonmaken, bedden opmaken, in de ochtend pannenkoeken bakken op een bbq plaat (van die kleine dikke Amerikaanse), diner serveren, post halen, mensen van de bus halen en dan was er ook nog de wasserette. Op dagen dat we vol zaten betekende dat om 5.30 beginnen met zo’n 40/50 slaapzakken wassen en daarna zo’n 500 lakens en 250 kussenslopen. De wasserette staat in de volle zon er kunnen twee deuren en een raam open, er is 1 grote ventilator maar die verplaats op een bepaald moment alleen maar hete lucht. De zon brand op het dak en het hok warmt op als een oven en de zes drogers die op volle toeren non stop draaien gooien er nog een paar graden bij. Als je dan om 13.00 eindelijk de laatste lakens hebt gevouwen en hebt schoongemaakt stap je zout van het zweet en een paar kilo lichter het washok uit. Ik had het geluk dat ik tijdens een hitte golf drie ochtend achter elkaar in deze persoonlijke sauna mocht doorbrengen. Daarna was ik ziek en had ik geen stem meer over.
Gemiddeld werkte ik in het hostel zo’n 40/45 uur per week. Daarvoor kreeg ik gratis accommodatie, pannenkoeken, avondeten, gebruik van wasmachines, soft drinks van de bar en 300 dollar per week. We hadden twee vrijwilligers kamers met zo’n 8 man per kamer. Ik was een geluksvogel omdat ik een beneden bed kreeg toen ik in de kamer aan kwam waardoor ik met lakens rondom het bed mijn eigen tentje kon creëren, oftewel mijn kasteel zoals mijn kamergenoten het noemde. Als je met acht man in een kamer leeft is de badkamer negen van de tien keer bezet en is er altijd wel iemand die om vijf uur. In ons geval was ik altijd die persoon. Gelukkig ben ik een mega ochtend mens en stond ik elke ochtend met een glimlach om vijf uur naar mijn bed klaar voor een nieuwe dag. ‘uchum’ niet dus. Meestal sleepte ik mezelf om 5.25 mijn bed uit deed mijn werk en werd pas echt wakker rond negen uur. Ik begon bijna met koffie drinken maar er was alleen van die vieze oploskoffie met poedermelk en dat was het me ook niet waard.
Mijn collega’s waren fantastisch maar ik kreeg langzaam genoeg van het werk in het hostel voor een honger loontje. Ik was ook naar Rainbow gekomen om te gaan schrijven en daar had ik geen energie, inspiratie of een rustige plek voor. Het was dus tijd voor verandering en om het roer om te gooien. Een Nederlandse collega (Thirza) die ook in een cafe werkte wou net als ik het hostel uit en een eigen plekje vinden. Via Gumtree reageerde ik op een advertentie van een paar maanden geleden en geluksvogels als we waren was de kamer nog vrij! We dienden ons ontslag in bij het hostel wat het meest rare gesprek ooit met een manager was. We gaven aan dat we ons ontslag wilden indienen en ik probeerde de situatie uit te leggen waarop de manager reageerde ok dus jullie vertrekken morgen? Wij nee niet morgen we moeten toch een two weeks notice geven? Ok dus dit is jullie two weeks notice? Ja maar wellicht kunnen we erover praten of iets dergelijks….maar nee ik kon amper mijn zinnen afmaken en ze zei ok twee weken vanaf vandaag en liep de ruimte uit. Thirza had geen woord kunnen zeggen. En vanaf dat moment was het foute koek en waren we boemannen. Ze kwam een week later melden dat ze voor de laatste week nog maar 1 betaalde positie had en dat we wel konden werken voor accommodatie en of we de uren dan wilde delen. Dus wij maar dat heb je niet gezegd bij het gesprek we rekende op die twee weken en het geld. Maar ze had al nieuwe mensen moeten aannemen omdat wij weg gingen en we hadden contract breuk gepleegd dus stond ze in haar recht zei ze. Ik zou 3 dagen eerder weg gaan dan ik had opgeschreven. Als ze me dat had verteld in het eerste gesprek had ik die 3 dagen later als weggaan datum genomen. Maar ik nam mijn verlies want ik merkte dat ik aan een dood paard trok en genoot van de rustige dagen. Op mijn laatste werkdag verhuisden we naar onze nieuwe villa en eindelijk een normaal bed! Ik had ondertussen waarschijnlijk ook een nieuw baantje geregeld dus geen stress over geld. Ik zou voor het tour bedrijf gaan werken die de tours vanuit het hostel naar Fraser Island organiseert. Dus officieel nog onderdeel zijn van de medewerkers. Want de bar van het hostel heeft een reglement dat alleen medewerkers en hostel gasten in de bar mogen komen. Op mijn laatste werkdag kwam in de avond terug om een drankje te doen met mijn collega’s. En drie keer raden de manager die mij zooo mag stond achter de bar. Wat ik in de bar deed want ik werkte niet meer voor het hostel. Ik wou gewoon een laatste drankje doen met mijn collega’s en ik had die dag nog gewerkt. Maar nee ik had mijn borg terug en sleutel ingeleverd dus ik mocht niet meer in de bar zijn. Mijn oren klapperde en mond viel open op de bar. Iedereen zei zeg dat je voor rbac (tour bedrijf) gaat werken maar ook dat had geen zin dan moest ik eerst de hoofd manager bellen. Tot op heden ben ik niet toegestaan in de bar. Er is zelfs een speciale regel gekomen voor mij. Permanente werkers van rbac mogen de bar in maar tijdelijke (waarvan ik de enige ben) niet. Gelukkig is het niet de enige bar! Maar het is wel weer een goed verhaal.
Mijn nieuwe baan is top. Ik werk in de werkplaats en maak de auto’s schoon die terugkomen. Als het zand eruit en de zooi die backpackers achter laten. Leer rijden aan de linker kant en rijden met een trailer en dat soort dingen! Alleen maar heerlijke true bleu ozzies die direct zijn en geen rare acties uithalen zoals mijn ex-manager! De muziek mag hard en ik ben heerlijk op mijn plek!
Sinds ik in Rainbow ben speel ik cricket met het plaatselijke mannen team! Het gaat een stuk harder en sneller dan ik gewend ben maar het is heerlijk om hier te spelen, los van dat ik soms op het veld smelt op dagen dat het zo’n 35 graden is er geen zuchtje wind staat. Vorige week was er een speciale pink stumps dag in Gympie (stad een uur hiervandaan) en heb ik met de vrouwen meegespeeld. Pink stumps day is een dag waarbij de focus ligt op geld ophalen voor een kanker stichting. De plaatselijke krant kwam ook nog even langs en twee dagen later stond ik met een halve pagina grote foto en artikel in de krant!
Twee weken geleden zijn Thirza en ik gaan kajakken op de zee en hebben we dolfijnen en schildpadden gezien! Een hele nieuwe en bijzondere ervaring. Inclusief een kajak groentje met angst voor de diepe zee genaamd Thirza. Die doodsangsten had op de golven en het water uitrende toen we omsloegen na een fantastische surf op een golf en mij naar water happend in de branding achterliet met een mega kajak en een zonnebril die ergens op de bodem voor mijn voeten lag. Voor de gelukkige vinder, geniet ervan. No worries het was een goedkope Lotte kwijtraak bril.
Verder is het leven hier goed. De vila is fantastisch met een prachtig uitzicht en een eigen zwembad. De eigenaresse Gwen is een 75 jaar oude vrouw die eenzaam was en blij is met het gezelschap en haar hond Will. En super lieve mooie schaapshond.
Ik heb helaas nog niet gesurft maar dat gaat zeker nog komen. Ik blijf hier nog tot eind maart. Dan is het tijd om mijn warme kleren in Sydney op te halen en naar Nieuw Zeeland te vliegen voor een nieuw avontuur. Ruim drie weken het zuider eiland over met mijn vader en daarna nog een paar weken het noorder in mijn eentje.
Liefs vanuit hier met een straal warme zon en regenbogen vanuit Regenboog Strand.
Kus
P.S. twee nieuwe Fraser Island vlogs staan online:
https://www.youtube.com/watch?v=tC9UVKaWrLM&t=4s
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
