OZ 3 Byron Bay

Terwijl ik naar water happend boven kom met mijn haren voor mijn ogen en een prikkend gezicht van het zoute water vraag ik me af waarom ik hier aan begonnen ben. Want vond ik in hemelsnaam zo leuk aan dat surfen? Geen tijd voor een antwoord want ik word alweer overspoeld door de volgende golf. Gisteren ging het nog goed, toen waren er ook amper golven ja. Toen had ik alle tijd en werd ik niet weggeblazen door de 2,5 meter golven. De zee trekt me aan mijn voeten terug en de golven duwen me het land op. Met de punt van mijn surfboard baan ik mezelf een weg door de witte schuim massa, nog even en dan ben ik ze voorbij. Niet dat me dat wat oplevert want de golven die dan komen zijn te groot en de neus van mijn board houdt teveel van het water en zijn zoektocht naar zand. Vermoeid gooi ik mijn plank in het zand en plof ik neer. Ik bewonder de kinderen met witte lange haren wiens krullen wapperen in de lucht terwijl ze soepel omhoog springen en over de golf vliegen alsof ze dit in de buik al deden. Vanaf het strand observeer ik de golven, zoekend naar een plek waar een beginner als ik niet verzuipt. Het is pas acht uur ’s ochtends ik wil eigenlijk mijn bed weer in kruipen, ik twijfel, maar dwing mezelf om de golven toch nog even te trotseren. Welkom in Byron Bay.

Byron Bay is het meest oostelijke punt van Australie. Volgens mij bestaat deze stad voor 70% uit backpacker, expats, mensen die even kwamen werken en voor altijd zijn blijven hangen. Ik logeer in het Holliday Village hostel, ongeveer 10 min lopen naar het strand (met surfplank 15). Ze hebben een zwembadje, helaas is het nog niet zo warm geweest dat ik daar in ben gesprongen om af te koelen. De sfeer is hier fijn en goed en de eerste week had ik leuke kamergenootjes uit Duitsland en Israel. Die zijn helaas weer vertrokken. Ik chill ondertussen met een deel van het personeel en de mensen die hier al langer verblijven. Ze verhuren gratis surfplanken, dus na het aanschaffen van een lente wetsuit probeer ik de dagen dat ik niet werk in de ochtend wat golven te pakken. Surfen is heel veel vallen, waterhappen en proberen op te staan.

Het weer is hier elke dag anders en zelfs op de dag zelf kan het zo omslaan. Van bloedheet naar ijskoud met bakken regen en van bewolkt en koud naar hete zon. Helaas ben ik sinds donderdag niet meer op het strand geweest en de warme dagen zat ik vooral binnen.

Vrijdag is het Byron Bay Film Festival (BBFF) begonnen. De eerste dagen waren niet heel bijzonder. Fijne sfeer en mensen maar vooral geholpen met standaard dingen, afwassen, eten rondbrengen etc. Hier in Australie heb je een speciaal certificaat nodig om achter de bar te staan en dat kost je $100 dus dat sla ik even over, haha. Maar gisteren was ik helemaal in mijn element!

Het festival heeft in de weekende Virtual Reality (VR) workshops en ik ben ingezet om hierbij te helpen en assisteren. Zaterdag waren het vooral panels, waar ik veel inspiratie en kennis heb opgedaan maar niet heel veel heb moeten doen. Gisteren mocht ik helpen bij de HTC Vive. Dat is zo’n virtual reality bril die je op zet en waarmee je dus in een virtuele wereld stapt. In de ochtend mocht ik het al bij Scott uitproberen en dook ik opeens midden in de zee naast een mega walvis. Te gekke ervaring! Daarna zelf aan de slag met een astronauten versie. Mensen moesten in een stoel gaan zitten en een reparatie doen aan een spaceshuttle in de ruimte. We hadden wat problemen met het geluid dus Lotte is haar ding gaan doen en ik heb een paar mannen verbaasd over de kennis die ik heb. Wat echt te gek voelde!
Aan het einde van de dag met Scott zijn set in 5 minuten opgebouwd en ik moet nu bij hun op kantoor in Sydney langskomen en mag meekijken hoe ze de programma’s maken en wellicht een keer mee naar een evenement om te assisteren!
Het doel van als vrijwilliger werken op het festival, een netwerk opbouwen binnen film en dergelijke in Australie, gaat dus heel goed!

Verder kijk ik films, drink ik cider, ga ik uit in Cheeky Monkeys, Woody’s en Lala Land, introduceerde ik kaartje blazen, zie ik elke avond de meest prachtige zonsondergangen, prachtige sterrenhemels, en in de verte walvissen springen (het schijnen twee ouders te zijn die hun jonkie leren springen).

Soms heb ik een vlaag van heimwee. Niet zozeer naar Nederland maar meer naar de mensen. Familie en vrienden en het makkelijke van even een kopje thee drinken en bijkletsen. Wellicht is dit ook wel een bekende 3 weken dip. Ik ben nog nooit zo lang op reis geweest in mijn eentje en zo ver. En het is ook gewoon wennen en aanpassen. En het tijdsverschil maakt het ook niet makkelijker om even te skypen.

Zo nu zijn jullie weer op de hoogte. Lieve groet!