Oz 8 Fraser Island 2

dag 84 australia dag 30 fraser island 16/12

Het leven hier op het eiland is zo simpel en fijn. Ik kan me bijna niet voorstellen weer in een stad te zijn. ik geniet intens van het primitieve. Slapen in een tent en leven naar de natuur. De vogels en de zon die mij in de ochtend wekken, de maan die de nacht aan kondigt en samen met de sterren de nacht verlicht.

Terwijl ik in mijn tent lig en dit schrijf kijk ik via mijn raam naar de maan in de verte en de sterrenhemel boven mij. Op deze moment voelt het alsof ik in de buitenlucht slaap.

Vandaag ben ik weer gaan vissen. Twee dagen geleden voor het eerst. Pipis (schelpjes die in het zand leven) gevangen en daarna het haakje met een pipi zo ver mogelijk de zee ingooien, daar waar een gul is. De eerste paar keer vloog de pipi van het haakje terwijl ik gooide. Maar op het moment dat het aas de zee raakte had ik bijna meteen beet. En flink dus ik sloeg aan en had voor een luttele seconden de vis aan mijn hengel. Maar toen brak mijn draad. Dag lood dag haak. Dikke vette pech.
Gisteren heeft Aaron een van de aboriginals mijn hengel gerepareerd en vandaag weer een poging gewaagd. In 1,5 uur maar 1 pipi gevonden, ik wou het bijna opgeven. Daarna nog eentje maar de vissen waren niet in een bijt bui. Er werd vooral gesabbeld aan het aas door de krabben.

Terwijl ik daar stond met mijn voeten in de zee al vissend aan de andere kant van de wereld brachten mijn gedachten me zo’n 18 jaar terug in de tijd. Aan de kuil met opa. Aas op een haakje doen en geduldig wachten en naar je dobber kijken. Ik bedacht me hoe fantastisch hij dit had gevonden en zag ons hier al staan. De auto geparkeerd op het strand. de laadklep open en alle visspullen uitgestald. Op onze blote voeten. Hij met zijn groene pet en kekke aviator zonnebril. Ik miste vandaag zijn commentaar of poging om de hengel uit mijn handen te trekken om te laten zien hoe het moest. En terwijl ik hem even miste kreeg ik een grote glimlach op mijn gezicht door het tafereel wat er voor mijn ogen afspeelde en de gedachte dat alles wat hij mij geleerd heeft heeft gezorgd dat ik zelfverzekerd genoeg ben om daar in mijn eentje te staan vissen terwijl er zo een vis van een meter aan mijn haak kan zitten. Zo eindigde mijn 30e dag hier op het eiland. Al vissend tussen de kwallen en krabben met mijn leatherman aan mijn bikini broekje geklikt en achter me een roze lucht van de ondergaande zon. Dit is het leven. Dit is genieten. Deze momenten draag ik de rest van mijn leven mee.