OZ 4
Blijf op de hoogte en volg Lotte
12 November 2016 | Australië, Byron Bay
Hierbij 3 blogs achter elkaar. Wel geschreven maar vergeten online te zetten! :)
OZ Week 4
Na een fantastische tijd is het moment nu echt daar ik laat Byron achter me en hervat mijn ontdekkingsreis door Australie. De afgelopen veertien dagen in Byron waren fantastische en memorabel, maar ik weet ook dat er nog zoveel meer is dan alleen Byron en dat ik hier waarschijnlijk toch wel terug kan komen. Helaas laat ik een hoop fijne en bijzondere mensen die me in die korte tijd dierbaar zijn geworden. Ik verbleef in het Holliday Village Backpackers Hostel. Dit is een particulier hostel en niet zo mega groot als alle andere hostels, het is een familie bedrijf zo’n 30 jaar geleden opgezet door de vader van Marc de huidige eigenaar, zijn zoon Ben zet het voort en staat achter de Balie. Bijna iedereen die in het hostel werkt is een backpacker en op door reis of verliefd geworden op Byron en gekozen om voor langere tijd te blijven. Er heerst een fijne sfeer, op zaterdag kun je aansluiten bij een bbq, er is een zwembadje, volleybalveld, tv room, surfboards en fietsen. Iedereen gaat een beetje zijn gang en beland op grijze, regenachtige dagen met een groep in de tv room voor een film en een zak popcorn. Aan de grote picknicktafels buiten eet iedereen en worden in de avond kaartspelletjes gespeeld en ingedronken voordat je je om 22.00 verplaats naar cheaky’s voor happy hour tot 23.00 tenzij het maandag is want dan is er een verf feestje. De bewoners van het hostel is een mix van mensen die een nacht komen in het weekend, op door reis zijn naar brisbane/sydney, zoals ik genieten van Byron en blijven hangen en dan heb je degene die zijn blijven hangen, willen blijven maar op zoek zijn naar werk. De zomer begint en de baantjes in Byron worden steeds schaarser en er worden een hoop CV’s uitgeprint en rondgebracht. De bedrijven hier hebben het voor het uitzoeken. Niemand wil werken als verkoper van toeren van bijvoorbeeld Greyhound en andere reisagentschappen, maar soms heb je geen keus meer. En word je zo’n verkopen die je steeds aanspreekt waar je je een week geleden nog elke dag aan irriteerde. Maar ik moet eerlijk toegeven Byron is het waard.
Byron ligt dichtbij Nimbid, een soort hippie town waar iedereen gaat voor regenboog kleuren, woodstock taferelen en wiet of hash in ieder geval om een beetje higher en relaxter terug te komen. Byron is overspoeld door expats en toeristen, ik denk dat zo’n 30% van de inwoners locals zijn, maar het relaxte van Nimbid is heel erg aanwezig. Het is de plek om even los te komen van alles. Op hoeken van de straat staan muzikanten en op het strand was ook vaak een muzikant met speakers te vinden voor een ultiem geluksmomentje. De Byron way is ook wel de relaxte manier, niet teveel opsmuk, gedoe en vooral heel chill. Men loopt op blote voeten, wandelt met de hond over het strand en surft. Als je op blote voeten loopt word je vaak niet lastig gevallen door de verkopers, scheelt ook weer.
Of het aan de Byron way lag of gewoon aan de organisatoren weet ik niet, maar het filmfestival had een zelfde soort sfeer. Alles liep wel hoe het liep, niet teveel planning of instructies gewoon aan de slag gaan en dan wel zien hoe het loopt. En natuurlijk veel drank daar zijn die Australischer topsporters in, zuipen. Zelfs als er stress was leek er geen stress te zijn ik heb me verwonderd, geglimlacht, ook maar een biertje gepakt, mijn eigen ding gedaan en ondertussen genoten van de zonsondergang. Ik ontmoette filmmakers, journalisten, acteurs, virtual reality professionals en nog veel meer. Chris Hemsworth kwam helaas niet opdagen, ach een mens kan niet alles hebben.
Het festival en de mensen inspireerde me en daagden me uit, mijn kennis is rijker geworden en ik ben nu een kleine VR nerd en mag op bezoek komen op kantoor in Sydney en zien hoe ze de werelden maken en creëren.
Maar dat alles laat ik nu achter me en helaas ook de mensen.
Anika, mijn Ozzie girlfriend die een Duitse naam heeft (Hamel) en ik overtuigd heb dat mensen in Duitsland resoluut Duits tegen haar zouden praten. Die me in haar dronken bui haar Girlfriend noemde, en dat ik wel met anderen mensen mocht gaan flirten en zoenen maar dat ik uiteindelijk van haar bleef. Ik heb haar moeten beloven dat ik op bezoek kom als ze verhuisd is naar de Gold Coast. Ze kwam 10 min voor mijn bus vertrok aanzetten met twee flessen rode wijn die voor mij waren.
Lois, de lange lieve franse garçon, want een man is het nog niet maar ook geen jongetje meer. Mijn maatje in de VR ruimte die ik keer op keer verbaasde over mijn kennis en die ik elke keer als er gedanst werd probeerde te overtuigen om mee te gaan dansen. Ik weet niet meer of het me eindelijk is gelukt. Die ik vanochtend op een terras tegen kwam met een mega kater en een iets te enthousiast mega gezond ontbijt wat hij niet weggewerkt kreeg. Ik ga het engels met frans accent missen, zijn katers, fijne aanwezigheid en de lol, maar we zien elkaar weer in Sydney.
Mia mijn maatje van de afgelopen 10 dagen. Mia de prachtige blonde kleine Finse, mijn wingwomen die er vandoor ging met alle mooie mannen van het Hostel (het waren er maar 2 dus dat valt ook wel mee). Waarmee ik mijn vrije uren spendeerde, roddelde en genoot. Maar ons avontuur stopt hier niet we zien elkaar in de toekomst weer aan gaan samen op avontuur.
Cam en Pat de Canadezen van het Hostel. Onze drink, dans, film, kaart, volleybal, strand en kook buddies. Die vandaag zo lief waren om mee te lopen naar de bus en me uit te zwaaien.
En zo nog velen, man wat een twee weken. Wat een mooi bijzonder en rijk leven.
Soms overvalt de afstand met thuis me wel en merk ik dat ik het mis. Het racen over de overtoom, de grachten, mijn kamer, door het vondelpark fietsen na een nacht stappen, onverwachte ontmoetingen in bellevue, dansen in Cox en dan doorzakken in Dolly, fietsen over de brug, de zonsondergang boven de haven, kapsalon, mayonaise bij je patat, alle fijne lieve mensen.
Maar ik weet ook dat dat minder zal worden, of anders en dat ik thuis iets mistte wat ik hier lijk te vinden. Iets missen maakt ook zichtbaar hoe dierbaar iets voor je is. En dat dingen die vanzelfsprekend zijn geworden dat niet altijd zijn. Haha ok dat zijn weer voldoende gedachtestromen. Het begint hier laat te worden en de mensen om mij heen in de trein naar Sydney vallen langzaam in slaap. Ik denk dat ik hetzelfde ga doen zodat ik de zonsopgang straks heb.
Lieve groet van heel ver weg maar nu ook weer een beetje dichtbij.
OZ Week 4
Na een fantastische tijd is het moment nu echt daar ik laat Byron achter me en hervat mijn ontdekkingsreis door Australie. De afgelopen veertien dagen in Byron waren fantastische en memorabel, maar ik weet ook dat er nog zoveel meer is dan alleen Byron en dat ik hier waarschijnlijk toch wel terug kan komen. Helaas laat ik een hoop fijne en bijzondere mensen die me in die korte tijd dierbaar zijn geworden. Ik verbleef in het Holliday Village Backpackers Hostel. Dit is een particulier hostel en niet zo mega groot als alle andere hostels, het is een familie bedrijf zo’n 30 jaar geleden opgezet door de vader van Marc de huidige eigenaar, zijn zoon Ben zet het voort en staat achter de Balie. Bijna iedereen die in het hostel werkt is een backpacker en op door reis of verliefd geworden op Byron en gekozen om voor langere tijd te blijven. Er heerst een fijne sfeer, op zaterdag kun je aansluiten bij een bbq, er is een zwembadje, volleybalveld, tv room, surfboards en fietsen. Iedereen gaat een beetje zijn gang en beland op grijze, regenachtige dagen met een groep in de tv room voor een film en een zak popcorn. Aan de grote picknicktafels buiten eet iedereen en worden in de avond kaartspelletjes gespeeld en ingedronken voordat je je om 22.00 verplaats naar cheaky’s voor happy hour tot 23.00 tenzij het maandag is want dan is er een verf feestje. De bewoners van het hostel is een mix van mensen die een nacht komen in het weekend, op door reis zijn naar brisbane/sydney, zoals ik genieten van Byron en blijven hangen en dan heb je degene die zijn blijven hangen, willen blijven maar op zoek zijn naar werk. De zomer begint en de baantjes in Byron worden steeds schaarser en er worden een hoop CV’s uitgeprint en rondgebracht. De bedrijven hier hebben het voor het uitzoeken. Niemand wil werken als verkoper van toeren van bijvoorbeeld Greyhound en andere reisagentschappen, maar soms heb je geen keus meer. En word je zo’n verkopen die je steeds aanspreekt waar je je een week geleden nog elke dag aan irriteerde. Maar ik moet eerlijk toegeven Byron is het waard.
Byron ligt dichtbij Nimbid, een soort hippie town waar iedereen gaat voor regenboog kleuren, woodstock taferelen en wiet of hash in ieder geval om een beetje higher en relaxter terug te komen. Byron is overspoeld door expats en toeristen, ik denk dat zo’n 30% van de inwoners locals zijn, maar het relaxte van Nimbid is heel erg aanwezig. Het is de plek om even los te komen van alles. Op hoeken van de straat staan muzikanten en op het strand was ook vaak een muzikant met speakers te vinden voor een ultiem geluksmomentje. De Byron way is ook wel de relaxte manier, niet teveel opsmuk, gedoe en vooral heel chill. Men loopt op blote voeten, wandelt met de hond over het strand en surft. Als je op blote voeten loopt word je vaak niet lastig gevallen door de verkopers, scheelt ook weer.
Of het aan de Byron way lag of gewoon aan de organisatoren weet ik niet, maar het filmfestival had een zelfde soort sfeer. Alles liep wel hoe het liep, niet teveel planning of instructies gewoon aan de slag gaan en dan wel zien hoe het loopt. En natuurlijk veel drank daar zijn die Australischer topsporters in, zuipen. Zelfs als er stress was leek er geen stress te zijn ik heb me verwonderd, geglimlacht, ook maar een biertje gepakt, mijn eigen ding gedaan en ondertussen genoten van de zonsondergang. Ik ontmoette filmmakers, journalisten, acteurs, virtual reality professionals en nog veel meer. Chris Hemsworth kwam helaas niet opdagen, ach een mens kan niet alles hebben.
Het festival en de mensen inspireerde me en daagden me uit, mijn kennis is rijker geworden en ik ben nu een kleine VR nerd en mag op bezoek komen op kantoor in Sydney en zien hoe ze de werelden maken en creëren.
Maar dat alles laat ik nu achter me en helaas ook de mensen.
Anika, mijn Ozzie girlfriend die een Duitse naam heeft (Hamel) en ik overtuigd heb dat mensen in Duitsland resoluut Duits tegen haar zouden praten. Die me in haar dronken bui haar Girlfriend noemde, en dat ik wel met anderen mensen mocht gaan flirten en zoenen maar dat ik uiteindelijk van haar bleef. Ik heb haar moeten beloven dat ik op bezoek kom als ze verhuisd is naar de Gold Coast. Ze kwam 10 min voor mijn bus vertrok aanzetten met twee flessen rode wijn die voor mij waren.
Lois, de lange lieve franse garçon, want een man is het nog niet maar ook geen jongetje meer. Mijn maatje in de VR ruimte die ik keer op keer verbaasde over mijn kennis en die ik elke keer als er gedanst werd probeerde te overtuigen om mee te gaan dansen. Ik weet niet meer of het me eindelijk is gelukt. Die ik vanochtend op een terras tegen kwam met een mega kater en een iets te enthousiast mega gezond ontbijt wat hij niet weggewerkt kreeg. Ik ga het engels met frans accent missen, zijn katers, fijne aanwezigheid en de lol, maar we zien elkaar weer in Sydney.
Mia mijn maatje van de afgelopen 10 dagen. Mia de prachtige blonde kleine Finse, mijn wingwomen die er vandoor ging met alle mooie mannen van het Hostel (het waren er maar 2 dus dat valt ook wel mee). Waarmee ik mijn vrije uren spendeerde, roddelde en genoot. Maar ons avontuur stopt hier niet we zien elkaar in de toekomst weer aan gaan samen op avontuur.
Cam en Pat de Canadezen van het Hostel. Onze drink, dans, film, kaart, volleybal, strand en kook buddies. Die vandaag zo lief waren om mee te lopen naar de bus en me uit te zwaaien.
En zo nog velen, man wat een twee weken. Wat een mooi bijzonder en rijk leven.
Soms overvalt de afstand met thuis me wel en merk ik dat ik het mis. Het racen over de overtoom, de grachten, mijn kamer, door het vondelpark fietsen na een nacht stappen, onverwachte ontmoetingen in bellevue, dansen in Cox en dan doorzakken in Dolly, fietsen over de brug, de zonsondergang boven de haven, kapsalon, mayonaise bij je patat, alle fijne lieve mensen.
Maar ik weet ook dat dat minder zal worden, of anders en dat ik thuis iets mistte wat ik hier lijk te vinden. Iets missen maakt ook zichtbaar hoe dierbaar iets voor je is. En dat dingen die vanzelfsprekend zijn geworden dat niet altijd zijn. Haha ok dat zijn weer voldoende gedachtestromen. Het begint hier laat te worden en de mensen om mij heen in de trein naar Sydney vallen langzaam in slaap. Ik denk dat ik hetzelfde ga doen zodat ik de zonsopgang straks heb.
Lieve groet van heel ver weg maar nu ook weer een beetje dichtbij.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
